Aevis

Mały, klimatyczny hotel na Karaibach. Miejsce, gdzie ciepłe noce mają smak kokosu, gwiazdy na niebie lśnią jaśniej, a ocean (a może morze czasu?) szumi kojąco, uśmierzając wszelkie zmysły. Turysta, nowo przybyły, rzekłby że to istny, mały raj na ziemi.
Jak jednak to w życiu bywa, wszystko ma swoje drugie dno. Każdy raj może być piekłem, w zależności od tego, jak potraktuje go nasz umysł; dla jednych to miejsce będzie piekłem, dla drugich zaś wypoczynkiem dla duszy. Tak naprawdę od ciebie zależy, czym będzie to miejsce.
Tymczasem wyobraź sobie, że znajdujesz się właśnie tutaj - wybija godzina osiemnasta, zapada złoty zachód słońca. Część znajomych korzysta z dobrodziejstw pobliskiej plaży i romantycznej atmosfery. Ty natomiast wchodzisz do recepcji i dzwonisz dzwonkiem, prosząc o pokój. Recepcjonista zaś z dziwnym uśmiechem podaje ci klucze, prosi o wpisanie się do księgi meldunkowej, z zaznaczeniem, że nie ma w tym miejscu luksusów - telefony działają bardzo różnie, zależnie od pogody (a ta potrafi być bardzo kapryśna!).
Wszystko wydawałoby się być w porządku, gdyby nie fakt, że ledwie wprowadziliście się do pokojów, recepcjonista zniknął... a wy nie możecie wyjść.
Nie. Możecie. Wyjść. Ledwie próbujecie przespacerować się po plaży, kończycie zawsze w jednym miejscu, jak gdyby otoczenie było wyjątkowo małą kulą ziemską, bańką mydlaną Boga.
Ale przecież recepcjonista o tym uprzedzał, prawda? "Droga pani... wszystkie drogi prowadzą do hotelu Paloma.".

Wygląd: realistyczny/art (do ustalenia).
Styl pisania dowolny - czy to 1 osoba, czy 3 osoba.
Co ma zawrzeć się w KP?
Imię, nazwisko, wiek (data urodzenia dobrowolna), cechy charakteru, opis wyglądu zewnętrznego.

Ekipa to znajomi z college'u. Każdy mógł studiować inny kierunek - nie ma to znaczenia. Faktem jest, że wszyscy wybrali się na wycieczkę po Stanach...

Słońce powoli kierowało się ku horyzontowi, niechętnie oddając swoje miejsce księżycowi. Mimo to wiatr nadal był ciepły i rozwiewał krótsze kosmyki rudych włosów, niedbale związanych miękką czarną frotką, małe kolorowe okulary ochraniały przed resztkami słońca zielone oczy kobiety, która przyglądała się zbliżającemu się nieuchronnie obrazowi wyspy, a wraz z nią umieszczonemu w tle wysokiemu budynkowi, który miał być wspomnianym przez mechanika tanim motelikiem, a kojarzył się jej bardziej z domem Adamsów z popularnego czarno-białego sitcomu. Byli zasadzie chyba jedynymi pasażerami promu o wdzięcznej nazwie Emma, co nie dziwiło chyba nikogo z owej trójki.

Tanio, było jedynym wymogiem studentów, którym na wakacjach życia zepsuło się auto i musieli zostawić je u sympatycznego, okrąglutkiego faceta, co sprawiło, że zostali uziemieni na przynajmniej 3 dni, a może i dłużej w zależności od dostawcy części.
Wygląda trochę jak ośrodek wczasowy dla ludzi po sześćdziesiątce. Taki do jakiego czasem wysyłamy babcię, wiecie czwartkowe bingo, popijanie martini pomiędzy narzekaniem na stawy, przelicytowywanie się o leki i wieczorki zapoznawcze rodem z lat pięćdziesiątych. Zapowiada się dość sztywna zabawa. — rzuciła i oparła się o barierkę statku, który miał dostarczyć ich na miejsce.

W końcu, po kilku minutach od niezobowiązującej gadki o babci znaleźli się na miejscu, gdzie kamienna ścieżka poprowadziła ich do ośrodka, który zapewne był luksusowy wczasach swojej świetności, czyli, gdy wcześniej wspomniana babcia była młodsza od nich. Teraz jednak piasek z niepozmiatanej dróżki wsypywał się im do klapek i wciskał radośnie między palce. Beth marzyła już tylko i wyłącznie by zrzucić lepiące się do ciała ciuchy i wziąć długą i relaksującą kąpiel, a najlepiej poleżeć nad basenem i zaznać uroków przystojnych męskich ciał. Chociaż miała wrażenie, że najmłodsze ciało może być w okolicy wieku jej ojca – nie licząc Simona, którego z oczywistych względów nie mogła wliczać w pulę dostępnych do podrywu przystojniaków.

Gdy weszli do głównego holu, miała wrażenie, jakby czas zatrzymał się w miejscu. Zapach drewna otulił ich niczym kocyk bezpieczeństwa, mieszając się ze słodkim zapachem kwiatów i morskiej bryzy. Stara lakierowana lada, wielka księga, która miała chyba ze sto lat, albo i więcej, skrupulatnie zapisywana, eleganckim, lekko przechylonym pismem. Do tego antyczny dzwonek, który nacisnęła bez zawahania się. Na jego dźwięk, jakby z podziemi, oświetlony pierwszymi promieniami księżyca, wyłonił się młody chłopak, może nieco starszy od nich, o widocznie opalonej, ciemnoczekoladowej cerze, kręconych włosach związanych elegancko w krótki kucyk z tyłu głowy. Kamizelka i biała koszula nie pasowały po prawdzie do temperatury panującej na wyspie, ale do tego miejsca, chcąc nie chcąc pasowało jak najbardziej. Strój nadawał mu niezwykłej elegancji, ale rzeczą, która najbardziej przyciągała uwagę w recepcjoniście, były jego oczy. Odcinające się chłodem błękitu od ciepłej cery. Uśmiechnął się, niby sympatycznie, ale było w tym coś tajemniczego, mrocznego, a może to kolejny wymysł przyszłej prawniczki, która wszędzie doszukiwała się psychopatów i morderców. — Witam w hotelu Paloma. W czym mogę pomóc? — zapytał chłopak, opierając się blat i wpatrując w każdego z nich z osobna.

Rozglądałam się naokoło z nie mniejszą od Elizabeth ciekawością. Zachód słońca przyjemnie komponował się z ożywczą, orzeźwiającą morską bryzą, która niekiedy spryskiwała nasze twarze pod wpływem zderzeń z promem. O tej porze lokalsi udawali się do pubów - zamykały się sklepy, hotele, zakłady mechaniczne. Otwarte pozostały tylko bary.
I to właśnie dzięki uprzejmości niektórych osób, napotkanych w jednej z knajp, byłyśmy (Simona też zaliczałam do kobiet, poniekąd) w stanie znaleźć ostatniego otwartego mechanika. Sympatyczny pączek w kraciastej koszuli pogrzebał, pogmerał i postukał tu i ówdzie, ponarzekał na stan karburatora i świec zapłonowych, po czym obwieścił wszem i wobec, że będziemy musieli poczekać, bo “tu nie Nowy Jork, części dojdą jak dojdą”.
No i w porządku, nikt nie narzekał - byliśmy przecież na wakacjach. A wyspa zapowiadała się nawet ciekawie. Nawet ja, pomimo swojego sceptycyzmu, musiałam to przyznać. Podobało mi się to otoczenie - spokojne, ciche i uporządkowane. Typowe miasteczko w Ameryce na wybrzeżu.
Widząc narastającą przed nami sylwetkę hotelu, westchnęłam tylko i zabębniłam palcami w barierkę promu. Nie wątpiłam, że Elizabeth zaraz zacznie nas straszyć swoimi opowieściami o duchach, demonach i innych stworach. Hotel rzeczywiście wyglądał jak z taniego horroru. Może jacyś nawiedzeni filmowcy, kręcący film klasy B, zostawili dekoracje po sobie? To nie byłoby niczym dziwnym. Podczas naszej podróży po Ameryce widzieliśmy już takie dziwactwa, że praktycznie nic by nas nie zaskoczyło.
Voodoo? Duchy? Luizjana była miejscem, które spodobało się Elizabeth najbardziej. W tym dusznym, bagnistym królestwie starych bab o mentalności polskich cyganek, o których opowiadała nam babcia Elizabeth, nie potrafiłam poddać się nastrojowi chwili i atmosferze nas otaczającej. Zapach kadzideł mdlił mnie tylko, a dym szczypał w oczy. Zaś na widok laleczek nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu rozbawienia. Dla mnie to wszystko było tylko niczym więcej, jak manipulacją dla słabych. Nietrudno wierzyć, że coś złego się dzieje w twoim życiu, gdy tylko ktoś ci tak powie, prawda? Człowiek wtedy z automatu szuka jakichkolwiek znaków, które mogłyby o tym świadczyć.
Tak samo było z tarotem, który postawiła nam jedna z kobiet w tym mieście. Mówiło się, że Nowy Orlean był miejscem czarnej magii, świątynią, gdzie zaklęcia materializowały się niemal dosłownie; stanowił bramę do innych światów. Cóż, dla mnie stanowił jedynie bramę do świątyni komercji, bo zostawiliśmy tam około pięćdziesięciu dolarów. A całe to przesłanie tarota, sprowadzające się do prostego “umrzesz” skwitowałam tylko wybuchem tak jadowitego śmiechu, że żmije z pobliskiego sklepu zaczęły syczeć z podziwem.
- Kochana, idę o zakład, że towarzystwo będzie już jedną nogą w grobie. Nawet się nie zdziwię, jak za hotelem będzie leżał jakiś niewielki cmentarzyk - skwitowałam z rozbawionym uśmiechem. Gdy wyskoczyliśmy z promu, szturchnęłam tylko Simona.
- Lepiej tu nie zapraszaj rodziców, co? - zażartowałam, zanim rozejrzałam się wokoło. Piasek właził mi między palce, ale mi to nie przeszkadzało - uwielbiałam ciepełko, przyjemny wietrzyk i szum oceanu. Prawdę mówiąc, nawet gdyby był tu opuszczony domek na tej wyspie, byłabym i z tego zadowolona.
- Moglibyśmy zrobić ognisko - zaczęłam, zanim weszliśmy do hotelu. Rany. Aż pociągnęłam nosem, marszcząc brwi. Roztocza i te inne takie, o których czasem gadał Simon, miałyby tu pełne używanie. Przesunęłam palcem po ladzie, zbierając kurz, zanim z wyraźnym obrzydzeniem wytarłam dłoń w koszulkę. Ueee. Liczyłam, że mają tu jakąś pralkę… zaraz odwróciłam się, widząc ruch przy ladzie - zimne, przeszywające spojrzenie jasnoniebieskich oczu sprawiło, że przeszył mnie nieprzyjemny dreszcz. Czym prędzej odwróciłam wzrok.
Zwykle nie wierzyłam w bzdury o tym, że ktoś może pozostawiać pierwsze nieprzyjemne wrażenie samym tylko spojrzeniem. A książkowe “martwe oczy”, zwykle opisywane u złoczyńców, były jak dotąd tylko słowami. Jak dotąd.
- Widać - mruknęłam tylko, słysząc o “nowoczesnych luksusach”. Mój wzrok napotkał wiekowy telewizor, wbudowany w drewnianą szafkę. Był piękny. Po prostu… artyzm i sztuka, zamknięte w przedmiocie z lat czterdziestych. Milion pokręteł i szum, widoczny na ekranie, zaintrygował mnie na tyle, że odwróciłam się od całego towarzystwa i przykucnęłam przy telewizorze, starając się zniwelować szum. Moja babcia miała trochę inny model, ale ten też powinien działać tak samo, prawda? Stare sprzęty były budowane na jedną modłę, ale…
- Hej! Zaczekajcie na mnie! - słysząc czyjeś kroki, zerwałam się z miejsca, zanim pobiegłam truchcikiem za ekipą. Szybko się zadyszałam i zasapałam, ale zdążyłam do nich dotrzeć, zanim wszystko zniknęło w głębokiej ciemności. Jednocześnie odpowiedział mi grzmot, odległy grom, który narastał coraz bardziej. Chwilę po tym otoczenie rozjaśniło światło błyskawicy. Przez moment miałam wrażenie, że dostrzegłam przebłysk czegoś białego, jak gdyby mgły przed nami. Najpewniej to było jakieś prześcieradło gdzieś rzucone, albo zastygły dym papierosowy, jeśli nikt nie otwierał okien.
Albo może miałam już halucynacje z głodu, bo niezaprzeczalnie byłam już głodna. Świadczył o tym fakt, że zastanawiałam się nad ugryzieniem tego lukrowanego pączka w warsztacie samochodowym w chwilę po tym, gdy zaczął narzekać na karburator.
Ciekawe, czy jego pośladek byłby równie miękki, na jaki się wydawał?
- Rany, co jest? - zapytałam z irytacją, zanim sięgnęłam do kieszeni, szukając zapalniczki. No nic, musiała mi chyba wypaść gdzieś w mieście. Albo zwyczajnie wpadła w jeden z zakamarków kieszeni, co już wcześniej się zdarzało.
- Czasami podczas burzy wysiada nam prąd - odpowiedział jeden z boyów hotelowych. - Proszę się nie martwić, to tylko tymczasowe.
- Jasne… - mruknęłam bez przekonania, zanim pomacałam otoczenie naokoło siebie. Napotkałam chyba plecy Simona. Lekko je stuknęłam, zanim oparłam dłoń o jego ramię. Drugą ręką macałam w poszukiwaniu Elizabeth.
- Betty? Z której strony idziesz? - zmrużyłam oczy, próbując dostrzec coś w mroku. Światło księżyca czasami przebłyskiwało przez okna, ale i tak było tu ciemno jak w dupie u murzyna. Po chwili huknęły walizki; jeden z boyów zapalił swoją zapalniczkę, jednocześnie grzebiąc w stoliku między oknami.
- Tutaj są świece, można je wziąć w razie potrzeby - poinformował, wyjmując jedną z nich. Bezradnie odebrałam swoją, zanim odpaliłam ją od jego własnej. - Zapałki są w tej samej szufladzie. Wiem, że to może wydawać się trochę przerażające, ale proszę się nie przejmować. Za każdym razem jest tak samo.

Ten pobyt zapowiadał się coraz gorzej. Nie dość, że hotel wyglądał jak idealny, na zjazd stetryczałej mafii geriatrycznej to dodatkowe atrakcje w postaci burzy sprawiały, że na plecach rudej biegły dziwne ciarki niepokoju. Zupełnie jakby całe ciało mówiło, że lepiej by było, gdyby dzisiejszą noc spędzili na plaży. Nawet luźne żarciki przyjaciela nie pozwalały pozbyć się strachu, który w momencie grzmotu i awarii światła, ścisnął jej gardło niczym sztywny sznur, uniemożliwiając nabranie powietrza przez dosłownie sekundę. Sekundę, w której ona poczuła się jak spanikowane w klatce zwierzę, chciała wybiec na zewnątrz, ale strach sparaliżował jej ciało i ustąpił natychmiast, gdy tylko uświadomiła sobie brak logiki w swoim rozumowaniu. To tylko zwykły grzmot, fakt od dziecka nie lubiła burzy, w tym żywym skansenie lat pięćdziesiątych wyglądała jeszcze gorzej, ale przecież byli bezpieczni. Odebrała świeczkę, nie spoglądając nawet na boya, za to spojrzała w odległe okno korytarza, które teraz przedstawiało bezkres rozszalałego oceanu.

— Nie wiem jak ty skarbie — zwróciła się do blondynki. — Ja jednak skorzystam z zaproszenia, natychmiastowo. — Powiedziała, stając przed pokojem towarzysza. Jeden z towarzyszącym ich pracowników bez słowa otworzył przed nią drzwi i gestem zaprosił do pokoju. Ruda podziękowała mu skinieniem głowy i weszła do środka pokoju dwieście dwadzieścia dwa, który właśnie rozświetlił błysk gdzieś na morzu.
Przez mrok nie mieli możliwości dostrzeżenia eleganckiego wnętrza. Wyłożone drewnem ściany, solidne kolonialne meble, wielkiego łóżka z bielutkim niczym śnieg baldachimem. Świece pozwalały tylko na uzyskanie konturów i tak rozmytych w czeluściach nocy, ukrywających nóżki mebli tylko po to, by ktoś mógł uderzyć się w mały palec.

— Być może zmieścimy się na jednym łóżku — mruknęła, wskazując na wielkie łóżko, które spokojnie zmieściłoby i czworo ludzi kładących się po długości i zapewne nie wystawałyby im nawet stopy.
W tym czasie jeden boy odstawił ich bagaże do pokojów, a drugi podszedł do jednej z szafek i wyciągnął kilka podstawków na świece oraz małe lampy naftowe.

— Gdyby państwo potrzebowali, to dodatkowa nafta znajduje się w szafce, tak samo, jak kilka dodatkowych lamp, ale uprasza się o zgaszenie ich przed zaśnięciem. Nie chcielibyśmy pożaru. — zwrócił się do nich grzecznie, acz z nutą jakby się mogło wydawać pogardy w głosie, jaką jak widać, miejscowi traktowali przyjezdnych.

— Ręczniki mają państwo w szafkach w łazienkach. Jeśli będzie czegoś trzeba, proszę dzwonić dzwonkiem przy recepcji.
Chwilę później zniknęli, a trójka została sama w pokoju. Beth bezceremonialnie zrzuciła klapki z nóg i przecierając stopy, w miękkim dywanie rozsiadła się na łóżku.

— Tyle z tego dobrego, że chociaż łazienki są przy pokojach. W sumie co robimy? Może zagramy w karty? Mam talię. — powiedziała i radośnie zaczęła grzebać w torebce. Rzuciła talie na łóżko, jednak dostrzegła, że w zwykłej talii zapodziała się jedna karta pochodząca z tarota. Chciała wziąć ją do ręki i przyjrzeć się jej w słabym świetle, lecz ta rozdarła się na pół w chwili, gdy zielonooka chciała podnieść ją z materaca. Przełknęła ślinę złą na siebie. W zasadzie nie była to żadna pamiątkowa talia, zwykły zestaw kupiony za grosze w jakimś sklepie w Nowym Orleanie, ale był nowy i już nie nadawał się do niczego. Przerwany papier przedstawiał koło fortuny. Szybko schowała ją do torby.

— Trzeba było jechać do Los Angeles, wynająć jakiś hotel na koszt mojego ojca i spędzić resztę wakacji bycząc się przy basenie — wymruczała, patrząc w okno. — No nic. Gramy miśki? — Zapytała, ukrywając swoją irytację z powodu zniszczenia nowej zabawki. — I tak pewnie nie prędko zaśniemy — dodała, wyciągając z torebki butelkę tequili.