Właśnie zakończyło się Konklawe – a raczej wybuchło z hukiem. Thedas pogrąża się w chaosie. Wyrocznia zginęła, nie ma przywództwa ani jedności. Zakon Templariuszy się rozpadł, wielu magów zginęło lub uciekło w popłochu. Na traktach pełno uchodźców, a w ich ślady ruszyły hieny, bandyci i potwory. Świat bez porządku chwieje się w posadach, a nadzieja ledwo tli się wśród dymu.
pasozyt i jego nosiciel
Re: What lies beneath [Dragon Age, 3, fantasy]
Konklawe istotnie zakończyło się z hukiem, wprowadzając lwią część Fereldenu w popłoch. Odkąd tylko pojawiły się pierwsze, szeptane nieśmiało wieści, Remus nie mógł uspokoić rozszalałego serca. Niewątpliwie parszywego stanu dokładał niespokojny towarzysz jego podróży, drzemiący mu pod skórą ‒ choć nogi młodego maga rwały się do ucieczki w stronę przeciwną do skupisk ludzkich, pan pasożyt wywołaniem bolesnej migreny przymusił go niejako do odwiedzania wszystkich karczm w promieniu dziesięciu kilometrów i wypytywania o jakąś kobietę. Pełne współczucia twarze sprawiły, że Remus bardzo szybko przyjął strategię tak, szukam swojej matki. Przydzielili nas do innych kółek, jak trochę podrosłem.
Miał przeczucie, że sprawa prędzej czy później się rypnie ‒ może to sprawiło, że w tej konkretnej karczmie nikogo nie zaczepiał. Karczmarz spojrzał na jego buzię i odmówił mu jakichkolwiek trunków, więc elf z westchnięciem zamówił gulasz.
Z opartą na dłoni głową patrzył wszędzie i nigdzie ‒ niekiedy jego oczy zjeżdżały wbrew sobie na kobietę w zbroi templariusza, jednak zaraz uciekał wzrokiem, wbijając go w ścianę. Andraste dopomóż. Wieczór zamienił się w noc, a Remus prawie odpływał.
Andraste widocznie nie była zachwycona wynikiem Konklawe, bo oto z przyjemnej delirki wyrwało młodego elfa dzikie szarpnięcie. Pół tony stali zwaliło mu się na ramiona. Będzie siniak. Kaptur zsunął mu się z loków, a jego spojrzenie na chwilę zrobiło się szkliste ‒ ot, wyrwane z półsnu niewiniątko. Żołądek powolutku zawijał mu się w ciasny supeł, a Remus rozpaczliwie usiłował przypomnieć sobie wszystkie obelgi, którymi obrzuciły go spotkane przy drodze Dalijskie elfy.
‒ Shem ‒ wypluł, oglądając się na Templariusza z odrazą. Ruch odsłonił jego spiczaste ucho. Miał szczerą nadzieję, że nie byli biegli w elfich tatuażach. Nie czuł rąk; miał nadzieję, że mu się nie trzęsą. ‒ Ludzie nie są zbyt bystrzy, ale strach robi z was prawdziwych głupców. Czy naprawdę sądzisz, że apostata chodziłby po knajpach?
Czerwona Templariuszka obserwowała sceny przed sobą z nieukrywanym zainteresowaniem. Sama aktualnie przekwalifikowała się z tropienia i ścigania magów na pozbywanie się niewygodnych arystokratów i byłych Templariuszy, którzy odmówili przyłączenia się do Sprawy - co nie oznaczało, że dawne pasje zostały stłumione. Nie, była bardzo ciekawa, czy wydarzenia zakończą się efektowną kulą ognia, czy raczej usmażonymi w swoich zbrojach kretynów, którzy zapomnieli, co oznaczają słowa ich przysięgi.
Przez chwilę przemknęła jej przez głowę myśl, czy ich nie zwerbować, ale szybko zarzuciła ten zamiar. Idioci tylko by zaszkodzili całej sprawie. Armia, złożona z Czerwonych Templariuszy, nadal była budowana - powoli, acz uparcie do celu.
Polecenie Generała Samsona było jasne. Nie wychylać się. Nie ściągać niepotrzebnie uwagi. Realizować przydzielone zadania bez dyskusji.
I, na cycki Andraste, jeśli już uwaga zostanie ściągnięta, to pozbyć się chociaż połowy świadków.
Ledwie widocznie pokręciła głową, widząc pytające spojrzenie Templariusza, z którym siedziała przy stole. Ci tutaj, dręczący właśnie tego nieszczęsnego dzieciaka, nadawali się co najwyżej na pożywkę pod lyrium.
Jej tymczasowi towarzysze również byli Czerwonymi Templariuszami. Czerwoni bez większego trudu rozpoznawali swoich; to inne lyrium, natchnione odległym śpiewem Zarazy, krążące w ich żyłach, wydawało wyjątkowy zaśpiew.
Ciche nucenie było z nimi cały czas. Początkowo nie mogła się przyzwyczaić, ale z czasem stało się ono tylko tłem, dźwięczącym gdzieś cicho z tyłu umysłu. Jak ledwie słyszalny głos minstrela, grającego cicho gdzieś z tyłu izby. Jeszcze nie wzywało, nie wołało, nie piało triumfalnie, wzywając do walki. Ale już teraz budziło się, nawołując do przemocy. A przemoc była czymś przyjemnym. Krew buzowała żwawiej w żyłach. Piękna pieśń powoli wzrastała, jak gdyby zło podnosiło swój łeb. Kłująca czerwień płonęła w żyłach, jak gdyby pragnąc przebić się na powierzchnię.
- Znikajcie. - mruknęła kobieta do swoich towarzyszy, zanim podniosła się zza stołu. Cała czwórka spotkała się przypadkiem; ona akurat wracała z misji w Lydes. Pierwotny plan zakładał bezpośredni powrót do obozu Czerwonych Templariuszy nieopodal Montfort, jednak nadmiernie gorliwa ochrona - która i tak nie zapobiegła śmierci swojego pracodawcy - zdecydowała się pokrzyżować jej plany i ścigać ją aż tutaj.
Cóż, jak to mawiali, nadgorliwość bywała gorsza od lenistwa. I pomyśleć, że gdyby zostali w domu, mogliby co najwyżej opowiadać swoim wnukom o dziwnej kobiecie z płonącymi czerwienią oczach i czerwonym, dźwięczącym kryształem zawieszonym na złotym łańcuszku. Teraz nie opowiedzą niczego, nawet swoim dzieciom.
Nieszczególnie miała ochotę na dyskusje z Templariuszami, ale zdecydowanie jeszcze bardziej nie chciała zostać usmażona, zamrożona na śmierć czy skopana prądem. A nie przepadała nawet za magami, na miłość Andraste. Ale jednak śmierć gdzieś tak na początku wojny - i to w tak durny sposób - była wyjątkowo absurdalna. Zwłaszcza z rąk elfa. To było prawie jak obelga.
I tylko to sprawiło, że zareagowała; machinalnym gestem zgarnęła drobne ze stołu, zanim zważyła je w pięści. Łącznie ważyły sporo.
Zawsze miała obciążone rękawice i buty. Łatwiej było uderzać i kopać. Nikt się nie spodziewał mocnego uderzenia od kobiety, szczególnie takiego, które przywoływały gwiazdy, a nawet widok Stwórcy siedzącego na tronie. A z monetami w ręce… awww, to będzie niezła zabawa. Ciemnoczerwone oczy przymrużyły się w uśmiechu zadowolenia, gdy zrobiła pierwszy krok, drugi, trzeci, zbliżając się do grupki.
Kobieta uniosła brwi, słysząc głos Szarego Strażnika, który zdecydował się zareagować na całą sytuację; kącik ust uniósł się w górę. Była odrobinę rozbawiona jego słowami. Ale sam mężczyzna - na pierwszy rzut oka - był uroczy. Dzieciak jeszcze bardziej. Przypominał dziesięcioletniego chłopczyka, który włożył za duże szaty starszego brata i człapał po domu, udając, że jest magiem.
- Pierwszy raz spotykam Szarego Strażnika o naturze filozofa i elfa z językiem ostrzejszym niż jego uszy. Urocze. - cichy głos był niewiele głośniejszy niż trzask płomieni w pobliskim kominku. Wzrok powoli przeniósł się na Templariuszy, z pewną dozą pogardy mierząc spojrzeniem ich od stóp do głów. Czuć było tę różnicę między nią, a nimi. Oni byli nikim. Ona była kimś. Było czuć tę atmosferę - władzy, tak jak gdyby to przełożony rozmawiał z podwładnymi. Kapitan i zieloni rekruci.
Czerwone lyrium, zamknięte w złocie i spoczywające na łańcuchu, zadźwięczało triumfalnie, zagrzewając do walki. Przyjemny, duszny zapach krwi i czerwieni zdawał się pogłębiać. Odruchowo oblizała wargi, jak gdyby chcąc poczuć na ustach ciepłą, słoną krew.
Właściwie, to chciała. Szybko stygnące krople przypominały o ulotności życia. I kto był tu filozofem?
Zimne, obojętne spojrzenie powoli przetoczyło się po twarzach pozostałych mężczyzn, notując każdy jej szczegół, zanim wróciła do prowodyra. Maria lubiła patrzeć w oczy tych, którzy za chwilę umrą, widzieć ostatnie jeszcze przebłyski życia.
Nadal pozostawała spokojna - ale w ten dziwaczny, nieprzyjemny sposób, gdy drapieżnik obserwował ofiarę i czekał na jej pierwszy ruch.
Nie wychylać się. Nie ściągać niepotrzebnie uwagi. Realizować przydzielone zadania bez dyskusji.
I, na cycki Andraste, jeśli już uwaga zostanie ściągnięta, to pozbyć się chociaż połowy świadków.
- Zanim zrobicie następny ruch, chętnie usłyszę, jak się nazywacie - głos nadal był spokojny. - Grabarz będzie wiedział, co napisać na nagrobkach. Chyba, że zmienicie zdanie… chociaż wolałabym nie. Nie lubię, jak ludzie zmieniają zdanie.
Czerwone lyrium wrzeszczało triumfalnie, tłumiąc pozostałe zmysły. Teraz jedyne, co czuła, to żwawą woń żywo krążącej krwi. Źrenice rozszerzyły się. Na twarzy powoli pojawił się wygłodniały uśmiech. O, tak. To będzie dobry dzień. Nawet jeśli ci Templariusze wyjdą z gospody, to nie ujdą zbyt daleko.
Nie, to nie będzie dobry dzień. To będzie cudowny dzień. Łowy można było już uznać za rozpoczęte.
Remus nie wiedział, na kogo ma patrzeć ‒ przez maskę odrazy i buntu przedarła się jego nieumiejętnie skryta młodzieńcza naiwność, kiedy z niedowierzaniem i nieśmiałością spojrzał na Szarego Strażnika. Minęła co najmniej dekada od krwawego horroru, który spadł na Fereldeński Krąg Magii, ale wtedy to właśnie dwójka Szarych przyszła im
z pomocą, powstrzymując Greagoira przed zarządzeniem absolutnej czystki. Od tamtej pory chłopak darzył Strażników absolutnym podziwem, ale również nieco się ich bał. Głos mężczyzny brzmiał jak szmer kredy po ścianie ‒ Remus z trudem opanował wzdrygnięcie.
Od stołu wstał ktoś jeszcze ‒ elf rzucił szybkie spojrzenie w tamtą stronę i od razu tego pożałował. Znał ten typ uśmiechu ‒ na ustach Templariuszy oznaczał mniej więcej wstęp do aktywności, których echo odbiło mu się w wielokrotnie łamanych i leczonych kościach.
Kobieta miała, w jego ocenie, głos do śpiewania kołysanek ‒ mimo to czuł, jak kostnieją mu z zimna i lęku dłonie. Nad jego skromną osobą stała teraz grupka ludzi, która potrafiła pozbawić go głowy szybciej, niż zdążyłby zmyślić nawet najprostsze zaklęcie. Nie potrafił oderwać oczu od Templariuszki ‒ jego instynkty, prawdopodobnie wzmocnione przez obecność Cassiusa, postawiły ją na samym szczycie rankingu otaczających go drapieżników. Do diabła, trzeba było biec do lasu.
Jej ekspresja, rozszerzające się źrenice ‒ na chwilę przed oczami zamajaczyły mu dwie nakładające się wizje. Ostatnimi czasy nie krył się z tym, że uznawał Templariuszy za gorszych od demonów. Szczera, zdawałoby się, uciecha kobiety na perspektywę zadania komuś bólu przeniosły Remusa dziesięć lat wstecz, kiedy w nabuzowanej demoniczną energią komnacie kurczowo trzymał się oblepionej krwią szaty cioci Wynne. Wszyscyście po jednych pieniądzach.
To nie było przyjemne wspomnienie ‒ niejasno usłyszał pisk we własnych uszach. Zacisnął zęby na wewnętrznej stronie policzka, próbując wytrzymać oślizgłe i obrzydliwe uczucie budzącego się w nim do życia jego własnego demona, który nigdy nie przepuszczał okazji, żeby żerować na patowych sytuacjach. Cassius, spokój. Nie teraz.
Z trudem ześlizgnął wzrok z Templariuszki na swoją dłoń, orientując się, że stracił czucie w małym palcu. Nie panikuj. Nie panikuj, bo wykorzystają to nie tylko hieny dookoła, ale też ten drań znajdujący się w tobie.
Remus miał nadzieję, że wiarygodnie zamarł jak spłoszona sarna na słowa zarówno Strażnika, jak i Templariuszki ‒ pod jego skórą działa się właśnie zażarta walka o dominację.
‒ To ja się może odsunę ‒ wymamrotał, zanim jego wzrok stracił ostrość.
